اشتها چیست؟ چه عواملی اشتهای ما را کاهش یا افزایش می‌دهند؟

برای بسیاری از بزرگسالان، این سیگنال‌ها به طور مؤثر به کار خود ادامه می‌دهند. فردی که اشتهای طبیعی و سالمی دارد زمانی که گرسنه است غذا می‌خورد. اما در برخی افراد، سیگنال‌های ذاتی برای گرسنگی و سیری از بین رفته‌اند، که می‌تواند سلامت کلی و احساس رضایت آنها را تهدید کند.

تاثیر ژنتیک روی اشتها

گیرنده‌های چشایی می‌توانند تأثیر زیادی بر پرخوری، زیاده‌روی یا نخوردن کافی داشته باشند. مطالعه‌ای که توسط موسسه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی (NIDCD) انجام شد، نشان داده است که تغییرات کوچک در کد ژنتیکی ما می‌تواند حساسیت‌مان را نسبت به طعم شیرین افزایش یا کاهش دهد.

این موضوع همچنین می‌تواند توضیح دهد که چرا برخی افراد بیشتر از سایرین وابستگی شدیدی نسبت به شیرینی از خود نشان می‌دهند.

بدون شک بین ژنتیک و اعتیاد به غذا رابطه مستقیم وجود دارد. یک نظرسنجی از اعضای گروه ناشناس پرخوری که در اوایل دهه 1990 انجام شد، نشان داد که درصد بالایی از افرادی که حداقل یکی از خویشاوندان خونی آنها معتاد به غذا یا الکل بود، درگیر پرخوری‌ یا اعتیاد به غذا بوده است.

اخیراً، محققان کالج پزشکی UCLA بر روی تعدادی از افرادی که دارای اضافه وزن ناشی از الگوی پرخوری کربوهیدرات‌ها بودند آزمایشی را انجام دادند و طی آن دریافتند که این افراد دقیقاً همان انحراف ژنتیکی (یک نشانگر خاص دوپامین D2) را دارند که به‌عنوان یک نشانگر ژنتیکی برای وابستگی شیمیایی به الکل ایجاد شده بود. اما ژنتیک تنها تعیین کننده سرنوشت نیست.

دانشمندان دریافته‌اند که در حالی که طرح اولیه یک ساختمان تغییر نمی‌کند و باید مطابق با کوچک‌ترین مشخصات دنبال شود، نقشه DNA ما فقط تا حدی ثابت است. برخی از اجزا بسیار انعطاف‌پذیر هستند و کاملاً به محیط، احساسات و تغذیه ما بستگی دارند.

پیشنهاد مطالعه

برای فهمیدن علت بی اشتهایی عصبی مقاله زیر را بخوانید:

بی اشتهایی عصبی چیست

با عوامل مؤثر بر میل و اشتها آشنا شوید

عوامل بسیاری می‌توانند بر اشتها تأثیر بگذارند. در زیر چند نمونه رایج را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

رژیم غذایی

در مطالعه‌ای که سال 2017 در مورد رژیم کتوژنیک یا کتو انجام شد، محققان خاطرنشان کردند که افرادی که شروع به پیروی از این رژیم غذایی می‌کنند، اغلب در ابتدا افزایش اشتها را تجربه می‌کنند.

با این حال، پس از ادامه دادن روند کاهش وزن و پایبندی به رژیم غذایی به مدت 3 هفته، شرکت کنندگان در این مطالعه دیگر این افزایش اشتها را تجربه نکردند. رژیم کتو پر چربی و کم کربوهیدرات است.

مطالعات دیگر بیان می‌کنند که پروتئین باعث افزایش سیری و احساس سیری بعد از غذا می‌شود. بنابراین رژیم غذایی حاوی پروتئین کافی می‌تواند به تنظیم اشتهای فرد کمک کند.

سلامت روان

وضعیت احساسی ما تأثیر بسزایی بر اشتهای‌مان دارد. برای برخی افراد، استرس یا غم و اندوه ممکن است باعث شود که آنها غذای بیشتری بخورند تا بتوانند احساس خود را بپذیرند، اما برای افرادی دیگر، این احساسات اثر معکوس دارند. در بخش بعدی به تفضیل این مورد را شرح می‌دهیم.

اختلالات اشتها

اختلال پرخوری شامل دوره‌هایی از پرخوری بیش از حد است که پس از آن احساس گناه و شرم در فرد به وجود می‌آید. فرد مبتلا به این اختلال ممکن است به شدت میلش به غذا حتی اگر گرسنه نباشد، افزایش یابد و درنتیجه پرخوری کند.

در سمت دیگر اما بی اشتهایی عصبی، باعث می‌شود فرد مصرف غذای خود را محدود کند، بنابراین ممکن است فرد (در صورتی که گرسنه باشد) هیچ میلی به غذا خوردن نداشته باشد.

بارداری

حالت تهوع، یبوست و فشار روی معده ناشی از رشد جنین، می‌تواند اشتهای زن باردار را کاهش دهد. متخصصین تغذیه به زنان بارداری که اشتهای کمی دارند توصیه می‌کنند:

• وعده های غذایی کوچکتر به دفعات بیشتر بخورند.
• غذاهای با ارزش انرژی بالا مانند میوه، آجیل و پنیر بخورند.
• اسموتی‌هایی که حاوی مقدار زیادی انرژی و مواد مغذی هستند را در خانه درست کنند.

همچنین ممکن است زنان باردار با هوس کردن بعضی مواد غذایی، اشتهای‌شان افزایش یابد. مطالعه‌ای در سال 2014 نشان می‌دهد که عادات پیشین تغذیه‌ای بر روی مواد غذایی که زنان در دوران بارداری می‌خورند، تأثیر می‌گذارد. بنابراین ممکن است برخی افراد باردار پرخوری کنند.

دارو

داروها می‌توانند عاملی برای کاهش یافتن سطح اشتهای افراد باشند. برخی از داروها مانند مسکن‌های اپیوئیدی حرکت غذا را در سراسر سیستم گوارشی کند می‌کنند که منجر به احساس سیری طولانی مدت و حتی یبوست می‌شود.

داروهای محرک که بیشتر برای درمان اختلال کمبود توجه / بیش فعالی (ADHD) استفاده می‌شود، یکی دیگر از کاهش دهنده‌های میل به غذا است و می تواند ما را از خوردن وعده غذایی بعدی‌مان منصرف کند.

در گذشته گاهی اوقات داروهای محرک به منظور کاهش اشتها در افرادی که می‌خواستند وزن کم کنند یا علائم اختلال پرخوری (BED) را داشتند، تجویز می‌شد.

عوامل روانی تاثیرگذار بر اشتها

اختلالات سلامت روانی ممکن است بر میل ما برای غذا خوردن تأثیر بگذارد. هر حالت احساسی از افزایش استرس یا غم و اندوه گرفته تا یک اختلال روانی ممکن است باعث شود میل به غذا خوردن را از دست بدهیم.

بهبود سلامت روانی می‌تواند اشتهای ما را بهبود بخشد. در اینجا برخی از رایج‌ترین دلایل روانشناختی افراد برای از دست دادن اشتها آورده شده است:

افسردگی

برخی از تحقیقات نشان می‌دهد که افسردگی می‌تواند اشتهای فرد را افزایش یا کاهش دهد. برخی افراد ضمن غذا خوردن سیستم پاداش مغزشان فعال می‌شود و از این رو ممکن است غذای بیشتری بخورند تا احساس بهتری داشته باشند.

افرادی که دچار افسردگی می‌شوند ممکن است میل خود را نسبت به تقریبا همه چیز از جمله غذا از دست بدهند. آنها ممکن است انرژی لازم برای آماده کردن وعده های غذایی را نداشته باشند، علاقه کمی به غذا خوردن داشته باشند یا حتی حالت تهوع را تجربه کنند.

پیشنهاد مطالعه

برای کسب اطلاعات بیشتر مقاله زیر را بخوانید:

تاثیر شبکه های اجتماعی بر افسردگی

استرس

پاسخ فیزیکی بدن به استرس حاد اغلب اشتها را سرکوب می‌کند. اگرچه ممکن است برخی از افراد اثر معکوس را تجربه کنند. (زمانی که استرس دارند پرخوری کنند.)

علائم جسمی مرتبط با استرس، مانند حالت تهوع یا احساس «دل‌پیچه» باعث می‌شود فرد میل خود را نسبت به غذا خوردن از دست بدهد. از این رو مهارت مدیریت استرس حائز اهمیت است تا نه تنها در موقعیت‌های مختلف بلکه حتی برای میل و اشتهای خودمان این مهارت را فرا گیریم.

جمع‌بندی در مورد اشتها و میل

در این مقاله از سایت برآیند به بررسی موضوع میل و اشتها پرداختیم. در ابتدا به تعریف آن اشاره کردیم و سپس علل به‌‌وجود آمدن و از بین رفتن میل‌مان را بررسی کردیم.

این موضوع ممکن است با گرسنگی که نیاز طبیعی بدن است اشتباه گرفته شود، از این رو باید بدانیم میل ما می‌تواند تحت تاثیر عواملی همچون مسائل روانشناختی افزایش یا کاهش داشته باشد. امیدواریم از مطالعه این مقاله لذت برده باشید و در صورتی‌‌ که در مورد این موضوع ابهامی داشتید با ما در قسمت نظرات مطرح کنید.
منبع اولمنبع دوممنبع سوممنبع چهارممنبع پنجم